De roeping van het moederschap.

Soms lees je iets wat je zo inspireert, wat je aan het denken zet en wat je wilt delen. Zo stuitte ik op het verhaal over het moederschap. Totaal anders dan ik ooit had gelezen of eigenlijk waar ik ooit bij stil had gestaan. Meestal lees ik de meest prachtige verhalen over het moederschap, hoe bijzonder, hoe puur, hoe intens en hoe de band al in het prille begin ontstaat. Ik kan er niet genoeg over lezen, het is mijn hart die begint te kloppen, mijn woorden die niet meer toereikend zijn op dat moment en het voelen van kriebels in mijn buik. Dit verhaal was anders, zo anders en ik kon het alleen maar oneerlijk vinden..

Mijn oog viel meteen op het tijdschrift, het voelde of ik er naar toe werd getrokken. Ik haalde het uit het vak en las het nog een keer. 'Als ik dit had geweten, was ik nooit aan kinderen begonnen'. Ik legde het in mijn mandje om het niet veel later thuis te gaan lezen. Hoewel ik er kippenvel van kreeg moest ik het lezen, ik was nieuwschierig.

Ze is moeder van twee kinderen en ze heeft er voor gekozen en ondanks dat het gevoel houden van aanwezig is was ze liever nooit aan kinderen begonnen. Het is moeilijk voor haar om hierover te praten, het is een taboe wat ook met mooie letters boven het artikel geplaatst is. Er word liever over gezwegen omdat iedereen van mening is dat je dit niet mag voelen en het gevoel van de roze wolk is het geen waar we het meest over lezen. Voor mij voelde het of ze deze keuze zeker zelf heeft gemaakt maar meer omdat het nou eenmaal 'normaal' is dan dat ze het echt voelde. De roeping van het moederschap, het gevoel dat je niets liever wilt en denkt en voelt dat een kindje krijgen je leven nog meer kleur gaat geven. Ze beleefde het moederschap anders dan alle andere moeders, ze bekeek het niet door een roze bril maar ze zag alleen de harde realiteit. Het was zwaar en het gevoel was er niet. Een keuze die ze gemaakt heeft. Een grote keuze die de rest van haar leven vorm geeft en niet terug te draaien is.

Ze kreeg vele boze reactie's van moeders die het wel voelen. Die deze keuze nog steeds gemaakt zouden hebben en het alles behalve terug willen draaien. Ze voelt zich niet begrepen, kan alleen maar zwijgen en moet de rest van haar leven dealen met de keuze die ze gemaakt heeft.

Ik vond het moeilijk, niet te begrijpen en ontzettend oneerlijk. Ik, wij die zo graag een kindje van ons samen willen krijgen maar nog steeds zonder resultaat. Deze moeder van twee kinderen die het liever ongedaan zou maken. Hoe oneerlijk is dat? Even begreep ik helemaal niets meer van de wereld en had ik alleen maar vooroordelen naar deze moeder. Ik was boos, verdrietig en had totaal geen begrip. Tot ik het liet bezinken en er nog eens over na dacht.

Wie ben ik om over deze moeder te oordelen? Wat weet ik over haar, haar gevoel en haar leven? Ik was te persoonlijk en totaal niet objectief toen ik dit verhaal las. Nog steeds vind ik het niet eerlijk, het leven maar daar staat deze moeder totaal los van. Ik kan me voorstellen dat ze niets liever had gewild dan dat gevoel, de roze bril en het voelen als haar roeping. Haar leven was dan kleurrijker geweest en ze had zich niet steeds schuldig hoeven te voelen naar haar kinderen. Eigenlijk is het diep triest, je maakt een keuze en je ziet zoveel moois om je heen en bij jouw pakt het dan totaal anders uit. Je kan het niet terug brengen of terug sturen maar je moet er voor zorgen, het lief hebben, je verantwoordelijk voelen, het beschermen met heel je hart en ziel net als alle moeders maar alleen hebben zij wel het oergevoel.

Na enige tijd vond ik  het zelfs ontzettend dapper dat ze dit durfde te delen. Het openbaar maken dat het ook heel anders kan uitpakken. Ze wist dat ze kritiek zou krijgen, haat brieven en negatieve reactie's. Wie weet heeft ze wel gesproken tot een moeder die in hetzelfde schuitje zit, helemaal eenzaam te zijn. Ondanks alles houdt ze toch van haar kinderen en zorgt ze voor haar kinderen net als alle ouders. Ik vind haar dapper!

Daarnaast ging ik nadenken waarom ik kinderen wilde. Was het zo dat ik dacht dat het zo hoort of is het mijn eigen vrije en bewuste keuze die ik maak? Het bracht mij aan twijfelen maar het heeft mij meer dan goed gedaan. Het voelt als mijn roeping, het moederschap. Altijd voelde ik het van af jongs af aan. Wat vond ik het heerlijk om met poppen te spelen. Urenlang kon ik voor ze zorgen, ze beschermen en lief hebben net alsof het echt mijn kinderen waren. Nog steeds ligt mijn hart bij kinderen; hoe wonderlijk vind ik het keer op keer om een zwangere buik te zien groeien,wat glunder ik bij het zien van die prachtige gezichtjes en  mijn hart die smelt bij het zien van spelende kinderen. Ik voel het in mijn hart dat dit is wat ik wil. Tuurlijk kan ik nu niet zeker weten of het mijn roeping is of dat ik de juiste keuze maak maar is dat niet het leven?

Ik zou er alles voor doen, verleg keer op keer mijn grens en zou al mijn bezit geven om een kindje te mogen krijgen. Deze wereld bekijk ik met een roze bril op het is mijn wens, onze droom maar ook ik weet dat er af en toe donkere randjes aan zitten. Het moederschap is niet alleen maar mooi maar ook ontzettend zwaar. Je bent niet meer alleen maar verantwoordelijk voor jezelf maar ook voor een ander, voor jouw kindje. Ik wil de uitdaging aan gaan omdat ik weet maar vooral omdat ik voel dat het mijn roeping is. Ik weet dat ik een moeder kan en wil zijn. Alle tranen alle pijn het zal niet voor niets zijn geweest.

Ik zal van je houden, je lief hebben, je steunen en altijd waken aan je zij.Wat zou onze wereld dan voor eventjes perfect zijn!